Prawie wszystko było cacy, gdyby Coco była w kuchni.

Toś błysnął ;)

Co do modelek to sie z Tobą nie zgodzę, bo Coco wybierała modelki na swoje podobieństwo, czyli chude, drobne i zgrabne. Ona tworzyła ubrania na szczupłe kobiety, bo uważała, że na takich jej stroje się lepiej prezentują. Ona tworzyła te stroje głównie z myślą o sobie i o tym żeby w nich było wygodnie.

A co do filmu to nie był zły, choć miejscami trochę monotonny i wydaje mi się, że Tautou nie pokazała postaci Chanel dość wyraźnie, czegoś mi w niej brakowało.

napisałeś dokładnie to, co ja pomyślałam po obejrzeniu tego filmu. mimo to bardzo przyjemny filmik

A mnie właśnie ostatnia scena bardzo się podobała. W skrótowy, acz wyrazisty sposób pokazała wielki sukces Chanel oraz to, co udało jej się w życiu osiągnąć. A najbardziej podobał mi się nieco nieśmiały, choć wyraźny uśmiech Coco. Gdy siedziała na schodach sprawiała wrażenie zimnej, oschłej, może nawet nieco wyrachowanej. Można by było wątpić, czy udało się jej w życiu osiągnąć szczęście. I wtedy kamera robi powolny najazd, zbliża się do jej twarzy - Coco patrzy się prosto na nas i wtedy... właśnie ten uśmiech! Odwrócona na chwilę twarz i spuszczone oczy. I z powrotem wzrok skierowany na nas: tak, jestem szczęśliwa!

Bardzo piękne, subtelne zakończenie.

No przecież tytuł oryginalny brzmi 'Coco avant Chanel' czyli film z założenia jest o młodej, ambitnej, ubogiej Coco, a nie o wielkiej kreatorce mody Chanel. Twórcy jednak bardzo wybiórczo potraktowali temat, być może ze względów finansowych i każdy, kto zapoznał się choć trochę z biografią bohaterki, może czuć pewien niedosyt. Ale kto powiedział, że ma być dosadnie? Mnie bardziej jednak przypadł do gust telewizyjny film o Coco z 2008 roku.

Otóż to. Mnie też zdenerwowały bardziej współczesne suknie i fryzury, a Coco wciąż ta sama. Zupelnie jakby się nie zestarzała.