Niestety ( niestety – bo swego czasu wiele nadziei wiązałam z tym filmem ) ale trafnie ujęte sedno rzeczy.

Najgorsze w tym nijakim, rozwlekłym obrazie - snucia się za facetami, podziwiania widoczków i migdalenia – było zakończenie.

I nie chodzi mi o wątpliwej jakości melodramat. Raczej o ostatnie minuty filmu gdy twórcy w jakiejś koszmarnej ironii przypomnieli sobie o czym tak naprawdę powinno to wszystko być. O Chanel i MODZIE !

I tak, w ostatnich minutach widzimy WRESZCIE tętniącą życiem pracownię, Coco przy pracy, migające kadry na schodach ( korowód olśniewających kreacji, przekrój przez różne kolekcje i style... )

Oczywiście w porównaniu do pozostałych mdłych 90% zmarnowanego czasu antenowego, tych kilka udanych scen absolutnie nie miało już szans uratować całości. Wprost przeciwnie, ostatnie ciekawe kadry pozostawiają w widzu niedosyt i dojmujące rozczarowanie.

Kompletnie nie pojmuję zachwytów francuskich krytyków. Najwidoczniej dawno uznali, że im film nudniejszy dla przeciętnego zjadacza chleba tym widocznie ambitniejszy.

Nuda, dłużyzny i rozwleczony, upstrzony zbędnymi scenami scenariusz NIE ma nic wspólnego ani z klasą ani prawdziwym pięknem kina, które z założenia powinno budzić emocje. Emocje inne niż znużenie i zawód.