Resnais zrobil cudaczny, kolorowy, smieszny film, ktory nie jest bynajmniej dramatem. ( nie każdy
film musi byc dramatem, panie Wajda ). o takich filmach mowi sie, ze sa holdem rezysera dla
tradycji filmowej danego gatunku, danych czasow. coz, gdyby byl to hold, to Alain Resnais nie
poruszalby sie tutaj tak swobodnie. wiec choc jest to film o starych czasach i pod paroma
wzgledami staromodny (ten poczatek Pathe, polyskujace glowy jak w dawnym kinie) , to jest
rowniez bardzo swiezy.
fantastyczna sprawa, wybitna Azema, slodziutka Tautou. no i bardzo wazne jest, ze warstwa
muzyczna jest wspaniała - w koncu to musical :-D
by nie być goloslownym napisze jedynie, ze leitmotivem muzycznym - a propos owej cudacznosci -
jest tutaj melodia rodem z tamtych czasow, ale to nie zaden jazz, tylko muzyka atonalna/
dodekafoniczna. tylko tworca hiroshimy mon amour mogl wpasc na tak szatansko ciekawy pomysl.
a brzmi to doskonale!
uczepilem sie tego Wajdy, bo facet boi sie najwyrazniej spasc z pomnika i brakuje mu
zdecydowanie dystansu, ktory az kipi z filmu Resnaisa, kogos z niemal tego samego co Wajda
pokolenia przeciez.
pas sur la bouche to bowiem film z dystansem wobec gatunku musicalowego, spelniajac przy
zachowaniu dystansu do konwencji wszystkie zalozenia musicalu. dzieki temu efekt, jaki osiaga
Resnais jest taki, ze to, co byloby oczywiste w zwyklym musicalu, w pslb jest fascynujace i
niespodziewane,intrygujace. swietny film.